همت مضاعف در فحاشی و اهانت به ترکها

دیروز و در جریان مسابقه فوتبال بین تراختور و مس کرمان بیشتر از ده هزار تماشاچی در روز روشن و با وقاحتی بی سابقه شعار میدادند : ترک خر – نرک خر – ترک خر. صدای نعره های نفرت افکن چنان بود که از تلویزبون هم شنیده می شد، یا تماشاگران با همت مضاعف فحاشی میکردند یا عوامل تلویزیونی هم از این اتحاد و همدلی موجود در تحقیر ترکها بوجد آمده و صدای تماشاچیان را فیلتر نمی کردند
با اینحال در اصل اتفاق خاصی نیافتاده است این فحشها همه روزه در مدرسه و کوچه و دانشگاه و بازار گفته میشود و چیز جدیدی نیست و کودکان ترک با این تحقیر و سرخوردگیها بزرگ میشوند.

موضوع فوق ، فقط از این جهت که سیزده هزار نفر یکصدا و باهم وهماهنگی ناشی از سال مضاعف ، ترکها را مورد لطف و مهمان نوازی قرار دادند تازگی داشت و نوعی نوآوری در فرهنگی والای ایرانی نیز در تاریخ ثبت نمود.

یکی دوماه پیش مسئولین فدراسیون با دشنام خواندن عبارت » زنده باد آزربایجان » قصد تنبیه تیم تراختور و هوادارانش را داشتند ولی تاکنون هیچ واکنشی در مقابل اهانتهای جمعی دیدار دیروز اتفاق نیافتاده است.

فعالین جامعه مدنی هم که برخی از آنها خود به ویروس ترک ستیزی و تحقیر و اهانت آلوده اند تاکنون سکوت کرده اند. گویی در منطق اینان اصولا این موضوع زیاد هم مهم نیست و حتی به نوعی دامن زدن به قوم گرایی است لذا جهت حفظ وحدت کشور ، ترکها باید جنبه داشته باشند و دم برنیاورند.

روشنفکران :
بخشی از نویسندگان و روشنفکران ایران خود در جبهه ترک ستیزی فعالانه اشتراک دارند و اگرچه در سخن به همه اقوام ایران علاقه مندند ولی با تحقیقات و جعلیات و تقویت ادبیات ناسیونالیسم پرخاشگر فارسی زمینه این فحاشیهای متحدانه را فراهم میاورند.

بخش دیگری از روشنفکران هم که به اضلاح دین مشغولند و دنبال حجتهای دینی برای دمکراسی اسلامی می گردند و گروهی از اینان نیز که به عنوان فعال بشر شبانه روز در بهبود آن و یا گزارش نقض حقوق بشر در ایران مشغول هستند ، لیکن حیوان و غیر بشر خوانده شدن روزانه بخش بزرگی از هموطنانشان ، وجدان هیچ کدامشان را نمی آزارد و ما به ندرت از روشنفکران ایران حتی نصیحتی اخلاقی مبنی بر عدم تحقیر دیگران شنیده ایم ، گویی با آمدن دمکراسی آرمانی ایشان همه مسائل و مصائب حل خواهد شد و نیازی به یادگیری تکثر و احترام به دیگران و …. نیست.

روشنفکران و فعالان و گروههای چپ تنها جریانی هستند که تا حدودی به برابری ملی و حقوق برابر ملیتها پرداخته و آن را در ادبیات سیاسی فارسی وارد کرده اند اما جالب توجه این است که در جریانهای چپ نیز اعضایی که منسوبیت قومی غیر فارس دارند در اینگونه موارد وارد شده و اعلام نظر می کنند یعنی در این احزاب هم دوستان فارس رغبتی به این مبحث برابری ملی ندارند.

برای نمونه در سازمان اکثریت اغلب موضوعات مربوط به مساله ملی توسط بهزاد کریمی ( ترک ) صورت می پذیرد و جناب فرخ نگهدار ( فارس) که همه روزه در حال مصاحبه در زمینه های سیاست داخلی و خارجی ، گرانی و اقتصاد ، حقوق بشر و …… هستند تاکنون جمله ای در دفاع از حقوق ملی و محکومیت فرایند تحقیر سیستماتیک بر زبان نباورده است .

با همه اوصاف گقته شده و علیرغم اختلافات گوناگون ، همه این گروهها وطن پرست هستند و اگر در فیلمی ( 300 ) پادشاه ظالمی مطایق دگمای آنها تصویر نشده باشد زمین را به زمان دوخته کمپین راه انداخته و درپناه افسانه های تمدنی و شاهنشاهی عادلانه و منشور حقوق بشر کوروش ، عقده خودساخته را تسکین میبخشند.

در حالیکه بطور مداوم و سیستماتیک نامهای جغرافی ترکی ، فارسیزه میشود و کودکان ترک و عرب و … از گرفتن شناسنامه با نامهای دلخواه محروم می باشند و این جماعت روشنفکر و روزنامه نگار و …حتی برای یکبار به ظلم علیه هموطنانشان زبان نگشوده اند ، استفاده از نامی دیگر یرای یک دریا ، رگ گردن همه شان را متورم نموده و شروع به فحاشی به اعراب میکنند.و در همین حال با جعل عناوین دیگر و سبقت در کاربرد آن می خواهند نام ترکی خزر را از میان بردارند تا خزر هم همیشه آریایی باشد.

در سوی دیگر اما جوانانی با دست خالی و محروم از حمایت رسانه ای ، اما مومن به حقوق خویش و مغرور به فرهنگ و زبان و ثروت معنویش ، عزم مبارزه برای برابری و عدالت و آزادی و حقوق ملی کرده است و استوار به راه خویش ادامه میدهد روشن است که اگر زندانهای طولانی مدت و سایر فشارها نتوانسته آنها را از پا بیاندازد، این جنگ روانی نژادپرستانه نیز نخواهد توانست و این جوانان آزاد و ترکانه زندگی خواهند کرد.

لازم است تک تک جوانان ترک و فعالان حرکت ملی آزربایجان به هوش باشند که در مقابل این حرمت شکنی ها ، با منطق و عقلانیت همیشگی عمل نمایند و از مقابله به مثل جدا بپرهیزند و این ضربالمثل پدری را آوازه گوش کنند که » ایت هورر کروان کئچر «

همچنین نباید همه فارسها را یکی پنداشت بلکه افراد زیادی از آنها در مبارزه با نژادپرستی و ترک ستیزی همراه ما خواهند بود و ما از یاری آنها باید استفاده کنیم.

خطاب آخر به رسانه ها ، روزنامه نگاران ، فعالان اجتماعی و سیاسی و اندیشمندان است که سکوت و سانسور را شکسته و به این فحاشیهای روزافزون و گسترش شارلاتانیسم نژاد پرستانه اعتراض نموده و با دلجویی از قربانیان ( ترکها ) از افزایش کینه و نفرت جلوگیری کنند.

یادمان باشد جنگ در یوگسلاوی نه در سال 1992 بلکه سالها قبل که جدایی ذهنی صربها و بوشناکها محقق شد آغاز گردید.

کانون دمکراسی آزربایجان